Ambergris w RPG

W zeszłym tygodniu ponownie zagraliśmy w Archipelago, na oryginalnych zasadach. Bardzo satysfakcjonująca sesja.

Social stuff sprowadza się do dwóch punktów:
- naleśniki Iny są totalnie awesome, ale gdybyśmy nie nalegali na nie tak bardzo, nie stracilibyśmy tyle czasu przed grą. Z drugiej strony: murzyńskie naleśniki, ej.
- obecność Izy. Iza wydała mi się mocno introwertyczną osobą, i o ile wiem, nie grała wcześniej w żadne RPGi. Miałem wrażenie, że grała dość "wąsko", tj. operując na stosunkowo niewielkiej ilości elementów. Wyraźnie widać było, że pod koniec gry działała znacznie bardziej zdecydowanie i pewniej poruszała się w fikcji. W sumie, dość typowa krzywa uczenia, jeśli mogę oceniać po sesjach Orient Expressowych. Fajne było to, że nie Iza nie miała nawyków z innych mainstreamowych gier, które chyba w przypadku Archipelago znacznie bardziej utrudniają grę niż słaba znajomość RPGów. Inna sprawa, że Iza miała chyba pewien problem z odczytywaniem naszych reakcji - raz czy dwa było tak, że nasz entuzjazm odczytała jako dezaprobatę.

Setting to było trochę wiadro awesome'u. Ambergris z "Miasta szaleńców i świętych" VanderMeera (z Vosem Benderem, kałamarnicami, grzybami i całą resztą) + dużo Bruna Schulza + artystowska bohema i kawiarnie + wątki o świadomości manekinów trochę a'la "Czy androidy śnią o elektrycznych owcach", trzy prawa Asimova i tak dalej (a dodatkowo ja miałem w głowie Kraftwerk, chociaż nie umiem znaleźć ich live wizualizacji, pasowałyby).

Wyszła ładna historia o właścicielce sklepu z manekinami, obcym będącym pierwszy raz w Ambergris, szefowej kawiarni i mówiącym manekinie, w której zabito Vosa Bendera, pito kawę z grzybów, dziwne rzeczy działy się na uniwersytecie, sklep z manekinami spłonął a większosć postaci pod koniec zeszła do podziemi i więcej ich nie widziano. Hm, chyba nie umiem ładnie powiedzieć co było tak fajne - to może być jakiś argument za tym, że skutecznie emulowaliśmy gatunek literacki, heh.

Właśnie, emulowanie. Paul Czege gdzieś w Acts of Evil pisze o tym, jakim problemem w RPGach jest emulowanie gatunku (np. literackiego) z którego korzysta gra, i o tym jak trudno jest uczyć elementów typowych dla gatunku jeśli tylko część grupy przy stole jest z nim zaznajomiona. Myślę teraz np. o S/Lay w/Me: Ola nigdy nie czytała pulpowej fantastyki i zetknęła się z nią de facto dopiero w trakcie gry, i tam różnice między pierwszą a drugą sesją były bardzo wyraźne. Tutaj, New Weird czytałem trochę ja, Ina jest w trakcie lektury "Miasta szaleńców i świętych" a poza tym nic, Ola i Iza nie znają New Weird w ogóle. Mimo tego, historia jaką dostaliśmy bardzo dobrze wpasowała się w rzeczy New Weirdowe, jeśli mogę oceniać po tym co znam. Prywatnie, sądzę że to dlatego że New Weird składa się głównie z zabawy dekoracjami, a nie jakichś szczególnych struktur fabularnych. Na pewno krótkie wyliczenie najfajniejszych elementów z prozy VanderMeera też nie zaszkodziło.

Od strony zasad: chyba ani razu nie użyliśmy twistów z kart Fate'a. Z fraz kluczowych, chyba tylko raz padło "Try a different way" (co jest dobrą rzeczą), "That might be not so easy" chyba siedem, pozostałe rozsądnie często. I raz złamałem zasady, interpretując własną kartę Resolution, z czym dalej czuję się źle.

Po grze, Ola powiedziała coś w w stylu: "face it, to nie te zasady są zajebiste, to my jesteśmy zajebiści". W domyśle: gra jest fajna dlatego, że nie przeszkadza nam w tym. Nie umiem się zdecydować, czy to bardziej to, czy iść w stronę interpretacji Iny z wychwytywaniem podstawowych elementów opowieści. Chyba potrzebuję więcej materiału źródłowego, tj. więcej grania w Archipelago.