P. Quignard "Albucjusz"

Jakoś tak jest, że zawsze miałem niechętnie obojętny stosunek do grecko-rzymskiej starożytności. Pewnie jakiś błąd edukacyjny gdzieś po drodze sprawił, że mam wdrukowane: starożytność = nuda i białe kolumny. Trochę jak sen Hansa Castorpa z "Czarodziejskiej góry", tylko bez makabrycznych motywów za tym wszystkim. I bardzo rzadko zdarza się, że czytam coś, co sprawia że Rzym czy Grecja stają się dla mnie na jakiś czas atrakcyjne intelektualnie. Na pewno miałem tak z "Wojną peloponeską", z "O państwie" Cycerona, dalej to bym się musiał poważnie zastanowić. Quignard pokazuje Rzym okresu 50 p.n.e. - 5 n. e. w taki sposób, że jest on ciekawy nawet dla mnie. "Albucjusz" to fikcyjny życiorys faktycznie istniejącego deklamatora; zachowane fragmenty jego tekstów są przemieszane z faktami historycznymi i opisami tego jak mogłaby wyglądać codzienność Albucjusza. Czytało mi się to dość powoli, bo musiałem albo przypominać sobie różne rzeczy, albo gdzieś je sprawdzać - funkcje edylów, działanie proskrypcji, znaczenie krzesła kurulnego, i tak dalej. Jest przemoc, dużo dość paskudnej erotyki, dużo fikcyjnych intryg i sytuacji, będących trochę pomieszaniem tragedii (w sensie teatralnym) z fabułami kryminałów, i Juliusz Cezar który goli sobie włosy na ciele, i jest wielki i biały; jak Judge Holden w "Blood Meridian". Zdecydowanie warto.